W celu zrozumienia, co Pismo Święte mówi o Czasach Ostatecznych, należy usystematyzować kilka podstawowych zagadnień powiązanych z tym okresem:

1. Kolejność najważniejszych wydarzeń Czasów Ostatecznych,

2. Przeznaczenie trzech odrębnych grup ludzkości,

3. Cel i okres trwania Wielkiego Ucisku,

4. Cel pochwycenia/porwania Kościoła,

5. Okoliczności powtórnego przyjścia Jezusa,

6. Cel i okres trwania Tysiącletniego Królestwa (Milenium), oraz

7. Wieczność.

Cel i okres trwania Wielkiego Ucisku. Zgodnie ze słowami Jezusa, okres ten będzie straszny. Takiego czasu w naszej cywilizacji jeszcze nie było i nigdy więcej się nie powtórzy. Jest on nazwany również okresem „Utrapienia Jakuba” (dzisiaj Izraela): „Ach, jak wielki to dzień. Nie ma on równego sobie! Będzie on w czasie ucisku [utrapienia] Jakuba, a jednak zostanie on z niego wybawiony” (Ks. Jeremiasza 30:7) Wiemy, że Izrael będzie z niego wybawiony: „Ja bowiem jestem z tobą – mówi Pan – aby cię wybawić. A chociaż położę kres wszystkim narodom, wśród których ciebie rozproszyłem, tobie jednak nie położę kresu, ale ukarzę ciebie sprawiedliwie, nie zostawię cię całkiem bez kary”. (Ks. Jeremiasza 30:11) W Nowym Testamencie Pisma Świętego zarejestrowane są słowa Chrystusa opisującego ten sam czas: „Będzie wówczas wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd i nigdy [więcej] nie będzie. Gdyby ów czas nie został skrócony, nikt by nie ocalał, lecz z powodu wybranych ów czas zostanie skrócony”. (Ew. Mateusza 24:21-22)

Istnieją co najmniej dwa powody Wielkiego Ucisku. Pierwszym z nich jest czas Utrapienia lub Ucisku Jakuba. Oczywiście chodzi o Izrael. W Nowym Testamencie opisany jest jeden, jedyny moment, gdy Chrystus zapłakał. O Jerozolimie Jezus powiedział: „Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani. Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto was dom zostanie wam pusty. Albowiem powiadam wam, nie ujrzycie Mnie odtąd, aż powiecie: ‘Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie’”. (Ew. Mateusza 23:37-39)

Izrael nie rozpoznał czasu pierwszego przyjścia swego Mesjasza. Celem nadchodzącego Wielkiego Ucisku jest dokończenie kary (rozpoczętej przez rozproszenie Izraela w 70 roku naszej ery), oczyszczenie oraz przygotowanie Izraela na powtórne przyjście Mesjasza, tak by cały Izrael był gotowy przyjąć odrzuconego 2000 lat temu Syna Bożego – przyjąć tymi samymi słowy: „Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie” i wejść do Bożego odpocznienia w „Pokoju I Bezpieczeństwie”, które będzie trwać następne 1000 lat na ziemi.

Kościół Chrystusa został raz na zawsze oczyszczony przez krzyż, dlatego nie potrzebuje już ani kary, ani oczyszczenia. Dlatego Chrześcijanie nie muszą przechodzić przez Wielki Ucisk. Jeżeli wierzą oni w skończone dzieło krzyża Jezusa Chrystusa, to jest niepodważalną prawdą, że będą wybawieni od sądu Wielkiego Ucisku i nie muszą być przezeń oczyszczani. Dlatego Kościół Chrystusa będzie porwany. W czasie krótszym niż mgnienie oka miliony ludzi na świecie zniknie w jednym momencie. W jednym regionie będzie to w nocy, w innym w środku dnia zgodnie z opisem w Ew. Marka: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem”. (Ew. Marka 13:35)

Drugim powodem oraz celem Wielkiego Ucisku jest dokonanie sądu nad narodami, które przez 2000 lat prześladowały Naród Wybrany – Izrael w jego stanie rozproszenia. Początek tego sądu można zidentyfikować w wydarzeniach geopolitycznych zachodniej Europy, gdzie wiele narodów jest dosłownie niszczonych przez nielegalną Wielką Migracją Narodów z Bliskiego Wschodu i z Afryki.

Okres Wielkiego Ucisku jest kwestią debaty wśród Chrześcijan. Jest powszechnie wiadomo, że w Czasach Ostatecznych nastąpi ostatni 7-letni okres, który jest opisany przez proroka Daniela jako ostatni z 70 „tygodni” historii Izraela. Będzie on zapoczątkowany traktatem pokojowym pod hasłem „Pokój I Bezpieczeństwo” między ościennymi narodami a Izraelem na okres siedmiu lat. Jest to również czas, gdy spotęgowane będą na ziemi plagi i utrapienia, gdy jedna czwarta ludzkości ginie od miecza, zarazy, głodu, wojny, trzęsień ziemi i kosmicznych kataklizmów, zgodnie z opisem szóstego rozdziału Apokalipsy Jana. Pismo Święte nazywa ten czas Gniewem Baranka: „I mówili do gór i skał: ‘Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem zasiadającego na tronie i przed gniewem Baranka, bo nadszedł wielki dzień Jego gniewu. I któż może się ostać?’” (Apokalipsa Jana 6:16-17) Jest powszechnie wiadomo, że potężne schrony podziemne są budowane na całym świecie w oczekiwaniu na apokaliptyczne wydarzenia. W Apokalipsie Jana są one opisane jako „pieczęcie” otwierane lub złamane przez uwielbionego w Niebie Baranka – Chrystusa. (zob. Apokalipsę Jana 6:1-17)

Inni teologowie uważają, że Wielki Ucisk zacznie się dopiero w połowie ostatniego „Tygodnia” i trwa tylko 3.5 roku. Znakiem rozpoznawczym tego okresu będzie „Ohyda Spustoszenia”, która będzie powodem wstrzymania „codziennej ofiary” w odbudowanej Świątyni Jerozolimskiej, gdy Antychryst ogłosi się „bogiem” na ziemi. Prorok Daniel (Ks. Daniela 12:7), Apostoł Jan (Apokalipsa Jana 11:2) oraz Jezus Chrystus (Ew. Mateusza 24:22) jednoznacznie mówią o okresie 3.5 roku, lub o 42 miesiącach, lub o 1260 dniach, jako o czasie wyznaczonym w historii świata dla oczyszczenia Izraela.

Ci, którzy liczą Wielki Ucisk od połowy siedmiu lat panowania Antychrysta, powołują się na wydarzenie, które będzie miało miejsce w Jerozolimie drugi raz w historii naszej cywilizacji, gdy Antychryst zbezcześci odbudowaną Świątynię Jerozolimską, uznając się za boga i nakazując oddawanie mu boskiej czci. Wtedy Żydzi zorientują się, że jest on fałszywym Mesjaszem i zwrócą się do prawdziwego Boga o pomoc przed zemstą Antychrysta. Bóg udzieli im pomocy, dając im schronienie na pustyni jordańskiej w Petrze. (Obj. 12) „Ohyda Spustoszenia” to termin zapożyczony od innego wydarzenia z historii, które miało miejsce w 167 BC, gdy grecki władca Judei Antiochus Epiphanes zbezcześcił Świątynię w Jeruzalem, wstawiając do niej posąg Zeusa i ofiarowując wieprza na ołtarzu ofiarnym. Było to przyczyną powstania Machabejskiego, po którym obalono władzę grecką i wprowadzono okres Królestwa Machabejskiego. Musiano na nowo zadedykować i poświęcić Świątynię Jerozolimską w 164 BC, czego wspomnieniem jest obchodzona do dziś Chanuka.

Gdyby Kościół Chrystusowy miał być przeprowadzony przez te tragiczne dla ludzkości wydarzenia Wielkiego Ucisku, wyglądało by to, jakby Oblubieniec (Chrystus) próbował obić i posiniaczyć Oblubienicę (Chrześcijan), zanim wezwie ją (porwie) na Wesele Baranka. W takiej filozofii, w takiej teologii brakuje rozwagi i logiki. Oczyszczony krwią Baranka (Oblubieńca) Kościół nie może więc być na ziemi w tym czasie. Został on porwany (na Wesele Baranka) zanim wypełnią się te wydarzenia. I to jest największa nadzieja wielu Chrześcijan. To jest główny powód i cel naszego nawrócenia, naszej wiary.

Jezus jednoznacznie stwierdził, że ani dnia, ani godziny nikt nie zna, gdy nastąpi Powtórne Jego Przyjście, poza Bogiem-Ojcem. Z drugiej strony Jezus nie miał cierpliwości do liderów religijnych, Faryzeuszy i Saduceuszy, którym zarzucał, że nie potrafią: „…rozpoznać znamion czasów” (Ew. Mateusza 16:1-4). Nadchodzi dzień, w którym specyficzne pokolenie ucieknie przed śmiercią. Za życia zostanie „porwane” zgodnie z tekstem 1 Listu Do Tesaloniczan 4:13-18 i 5:1-11. Pokolenie, które pozostanie na ziemi, będzie poddane nieludzkiej tyranii światowego rządu, światowej dyktatury zgodnie z proroctwami w Apokalipsy Jana 13:1-18. Światowa scena jest przygotowana oraz aktorzy zajmują swe pozycje, aby odegrać ostatni akt historii ludzkości na ziemi. Akt, który poprzedza oczekiwany fakt Porwania Kościoła – Oblubienicy przez Oblubieńca – Jezusa Chrystusa. Jest bardzo możliwe, że właśnie my jesteśmy tym Ostatnim Pokoleniem, które było wybrane, abyśmy: „…mogli ujść przed tym wszystkim, co nastanie i stanąć przed Synem Człowieczym”. (Ew. Łukasza 21: 36) Dlatego, jeśli ktokolwiek z nas lub z naszych bliskich czy znajomych nie jest gotowy, jak oblubienica oczekująca swego oblubieńca wiedzmy, że czas jest krótki. „Przybliżmy się do Boga, a On przybliży się do nas”. (List Do Jakuba 4:8)