Thanksgiving (Święto Dziękczynienia) jest narodowym świętem Stanów Zjednoczonych. Jest to w ostatni czwartek listopada każdego roku. We wrześniu 1620 r. statek Mayflower ze 102 pasażerami na pokładzie uciekającymi przed prześladowaniami religijnymi w Europie, opuścił miasto Plymouth w Anglii i po 66 dniach zapuścił kotwicę na przylądku Cape Cod. Miesiąc później statek przybił do ujścia rzeki Hudson, gdzie pielgrzymi zbudowali osadę, którą nazwali Plymouth przy końcu grudnia tego roku. Jednak do końca zimy pielgrzymi mieszkali na statku. Zaledwie połowa załogi i pasażerów tego statku przeżyła brutalną zimę tego okresu. Około marca 1621 r. osadnicy byli odwiedzeni przez Indian szczepu Abenaki  i Pawtuxet, którzy nauczyli osiedleńców uprawy kukurydzy, ściągania syropu klonowego, łowienia ryb w lokalnych rzekach oraz unikania trującej roślinności. W listopadzie 1621 r. komendant osady, William Bradford zorganizował uroczystą ucztę, na którą zaprosił lokalnych Indian, którzy przynieśli na tę ucztę kilka upolowanych jeleni. W ten sposób zapoczątkowane było święto, które jest częścią amerykańskiej tradycji do dzisiaj. Drugi raz gubernator Bradford zorganizował święto religijnego postu i dziękczynienia w 1623 r. po długiej suszy, która zagrażała żniwom tego roku. Odtąd  stało się to coroczną tradycją dla mieszkańców całego terytorium późniejszej Nowej Anglii.

Podczas Amerykańskiej Rewolucji, w 1789 r. G. Washington ogłosił proklamację Dnia Dziękczynienia z powodu ratyfikacji Konstytucji USA. W 1817 r. stan Nowego Yorku jako jeden z pierwszych zaadoptował oficjalnie Święto Dziękczynienia. W 1863 r., w czasie wojny domowej Abraham Lincoln ogłosił proklamację wzywającą: „…wszystkich Amerykanów do obchodzenia Dnia Dziękczynienia, które ma na celu ‘uleczyć rany narodu’”. A. Lincoln ustanowił ostatni czwartek jako Dzień Dziękczynienia i był to dzień święta narodowego do 1939 r., gdy Fr. D. Roosevelt przesunął to święto na trzeci czwartek listopada w celu wsparcia handlu w czasie Wielkiej Depresji. Ten akt wywołał powszechną opozycję i w 1941 r. Fr. Roosevelt niechętnie podpisał ustawę deklarującą ostatni czwartek listopada jako Święto Dziękczynienia dla całej Ameryki.

W wielu amerykańskich domach  Święto Dziękczynienia jest silnie powiązane z religijnymi obrzędami. Obfity posiłek z rodziną i przyjaciółmi stał się narodową tradycją, z głównym daniem pieczonego indyka, którego dzisiaj spożywa w tym dniu prawie 90% amerykańskiej populacji. Z drugiej strony w tym dniu powszechne są akty woluntariuszy oraz darmowe obiady dla najbiedniejszych. Od 1924 r. w Nowym Jorku, a później w wielu innych miastach w tym dniu organizuje się parady. Od połowy ubiegłego XX wieku stało się dodatkowym rytuałem ułaskawianie jednego lub dwu indyków przez kolejnych Prezydentów USA i wysyłanie ich na „emeryturę” na lokalną  farmę.

Słowa: dziękuję, dziękujcie, dziękowali, wdzięczność i wiele innych form tych słów są powszechne w tekście Pisma Świętego. Lewici, których głównym zadaniem było noszenie sprzętu oraz namiotu Świętego Przybytku, po wybudowaniu Jerozolimskiej Świątyni przez Dawida i jego syna Salomona otrzymali nowe funkcje, z których główną było: „Mieli stawać co rana, by dziękować i wychwalać Pana, i tak samo wieczorem – ustawicznie wobec Pana”. (1 Ks. Kronik 23:30) Psalmista pisze: „Dobrze jest dziękować Panu i śpiewać imieniu Twemu, o Najwyższy: głosić z rana Twoją łaskawość, a wierność Twoją nocami, na harfie dziesięciostrunnej i lirze i pieśnią przy dźwiękach cytry. Bo rozradowałeś mnie, Panie, Twoimi czynami, cieszę się dziełami rąk Twoich”. (Psalm 92:2-5) Psalm 118 rozpoczyna się słowami: „Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo Jego łaska trwa na wieki”. (Psalm 118:1) W innym psalmie czytamy: „Dziękujcie Bogu niebiosa, bo Jego łaska trwa na wieki”. (Psalm 136:26) W Nowym Testamencie Pisma Świętego czytamy o Jezusie, który w czasie Ostatniej Wieczerzy: „…wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im i pili z niego wszyscy [Jego uczniowie]”. (Ew. Marka 14:23) W swoich instrukcjach Apostoł Paweł pisał: „Dziękujcie zawsze, za wszystko Bogu Ojcu, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa!” (List Do Efezjan 5:20) W innym miejscu czytamy: „Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości”. (L. Do Kol. 1:12) Apostoł Paweł pisze również: „W każdym położeniu dziękujcie. Taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was”. (L. Do Tes. 5:18)

Wdzięczność jest jedną z podstaw zrozumienia ewangelii lub inaczej dobrej nowiny Pisma Świętego. Z wiarą i w duchu wdzięczności Chrześcijanie obserwują uważnie obecne wydarzenia na całym świecie świadczące o tym, że żyjemy w Czasach Ostatecznych. Jezus jednoznacznie stwierdził, że ani dnia, ani godziny nikt nie zna, poza Bogiem-Ojcem, gdy nastąpi Jego Powtórne Przyjście. Nadchodzi dzień, w którym specyficzne pokolenie ucieknie przed śmiercią. Za życia zostanie „porwane” zgodnie z tekstem 1 Listu Do Tesaloniczan 4:13-18 i 5:1-11. Pokolenie, które pozostanie na ziemi, będzie poddane nieludzkiej tyranii światowego rządu, światowej dyktatury zgodnie z proroctwami w Objawieniu Jana 13:1-18. Nasze pokolenie może być tym Ostatnim Pokoleniem, które było wybrane, abyśmy: „…mogli ujść przed tym wszystkim, co nastanie i stanąć przed Synem Człowieczym”. (Ew. Łukasza 21:36)

Dlatego, jeśli ktokolwiek z nas lub z naszych bliskich czy znajomych nie jest gotowy tak, jak oblubienica oczekująca swego oblubieńca wiedzmy, że czas jest krótki. „Przybliżmy się do Boga, a On przybliży się  do nas”. Jak jest to możliwe? Jest to tak proste, jak: A, B, C…

1. Przede wszystkim musisz przyznać i uznać, że jesteś grzesznikiem. Apostoł Paweł wyjaśnia: „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej”. (List do Rzymian 3:23).

2. Następnie musisz uwierzyć. Ten sam Apostoł Paweł pisze: „Sprawiedliwość osiągana przez wiarę tak powiada: ‘słowo [wiary] jest blisko ciebie; na twoich ustach i w sercu twoim. […] Jeśli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznanie jej ustami – do zbawienia”. (List Do Rzymian 10:9-10) Tutaj uwaga: siły ciemności również wierzą, że istnieje Bóg, ale robią swoje i drżą przed Jego sprawiedliwością. Czym się od nich różnimy? Trzecim krokiem w procesie zbawienia.

3. Trzecim krokiem w tym procesie jest wezwanie lub inaczej, zaproszenie – z wdzięcznością – Jezusa do twego życia. Apostoł Paweł jednoznacznie stwierdza: „Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony”. (List do Rzymian 10:13) To jest wszystko, co musisz uczynić, by być gotowym na powtórne przyjście Chrystusa.

W swoim liście Apostoł Jan pisze: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się podobnie, jak On jest święty”. (1 List Jana 3:1-3) Cztery razy w Piśmie Świętym jest Boży nakaz: „Świętymi bądźcie, bo Ja Jestem Święty…”. Trzy razy jest to w Starym Testamencie w odniesieniu do narodu Izraela. (Ks. Kapłańska 11:44, 11:45 oraz 20:7) Czwarty raz adresatem są wszyscy wierzący w Jezusa Chrystusa. Jest to zapisane w Nowym Testamencie Pisma Świętego  w 1-ym Liście Piotra 1:14-16, cytuję z Biblii Tysiąclecia: „[Bądźcie] jak posłuszne dzieci. Nie stosujcie się do waszych dawniejszych żądz, gdy byliście nieświadomi, ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty”. Kto więc ma się uświęcać? Nie tylko Papież, nie tylko klerycy. Wszyscy, każda indywidualna osoba ma się uświęcać. Codzienne uświęcanie jest procesem, w którym głównymi narzędziami są:

1. czytanie Pisma Świętego, a więc czytaj codziennie oraz

2. osobista rozmowa z Bogiem poprzez indywidualną modlitwę, a więc rozmawiaj z Bogiem.

Dzisiaj możesz mieć pewność, dokąd zmierzasz i czego oczekujesz. A wszyscy oczekują (jedni z bojaźnią, inni z radością) przyjścia Króla-Królów i Pana Panów, Jezusa Chrystusa, który powiedział: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem”. (Ew. Jana 14:1-3) W Czasach Ostatecznych, w obecnych czasach jest to największa nadzieja wielu Chrześcijan, społeczność z Bogiem dzisiaj, na ziemi oraz w wieczności…