Pierwszy człowiek zgrzeszył i odpadł od Boga. (L. Do Rzymian 3:23 oraz 5:12) Od tamtej pory nad każ­dym człowiekiem wypisany jest Boży wyrok śmierci – „zapłatą za grzech jest śmierć”. (L. Do Rzymian 6,23) Od tego wyroku nie możemy się uwolnić własnymi siłami. Możemy jednak zostać ułaskawieni na podstawie warunków ujawnionych przez Boga-Ojca Świętego, który ten wyrok ustanowił. Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale „chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni…”. (I L. Do Tymoteusza. 2:4) Dlatego nakreślił plan zbawienia człowieka. Nie ma innego planu, przez który mógłbyś być zbawiony. Słowo Boże mówi: „ I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni“. (Dz. Apostolskie. 4:12) Mowa tu o imieniu Jezusa Chrystusa.

Mahomet, Budda i wszyscy inni, którzy uwa­żali się za proroków i chcieli wskazać ludzkości drogę do życia wiecznego, umarli i leżą w swo­ich grobach. Jezus Chrystus także umarł i także został złożony do grobu. Jednakże Jego grób jest pusty. Dlaczego? Ponieważ trzy dni po tym, jak został zamordowany na krzyżu przez ludzi, Bóg wskrzesił Go z martwych! Tylko Chrystus mógł powiedzieć, że jest drogą do Boga. Jezus powiedział: „Ja jestem droga i prawda, i życie; nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie“.  (Ew. Jana 14:6) Poprzez męczeńską śmierć, zmar­twychwstanie i wniebowstąpienie dowiódł On prawdziwości swojej nauki. Jezus umarł za grzechy całej ludzkości, lecz tylko ci, którzy przyjęli Jezusa i zaakceptowali Jego dzieło zba­wienia są pojednani z Bogiem i mają prawo nazywać siebie „dziećmi Bożymi” (Ew. Jana 1:12).

Boże dzieło zbawienia posiada potrójny aspekt: (1) przeszły, (2) teraźniejszy i (3) przyszły.

1. Zbawienie od kary za grzechy – ­usprawiedliwienie. Chrystus przyszedł na ziemię, aby zbawić nas od kary za grzechy poprzez ofiarowanie samego siebie. Był doskonałą ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, złożoną raz na zawsze. (L. Do Hebrajczyków 9:26) Obecnie nie możemy składać Bogu żadnej ofiary za grzechy, gdyż w ten sposób unieważnialibyśmy wszystko, co Chrystus uczynił. Komunia lub inaczej Wieczerza Pańska pod postaciami – chleba i wina (Ew. Jana 6:54), jest tylko przypom­nieniem i nie może być odnowieniem, powtórzeniem czy dopełnieniem ofiary Chrystusa. (1 L. Do Koryntian 11:23-26) Sam Jezus powiedział: „…to  czyńcie na moją pamiątkę”. (Ew. Łukasza 22:19) To nie jest żadne misterium, nie jest żadne wcielenie ani żadne inne zjawisko przypisywane temu obrzędowi. Jezus jest BOGIEM i jeśli On żądał, by to czynić „na pamiątkę”, żaden Chrześcijanin nie powinien dodawać do tej czynności żadnych nowych dogmatów.

Biblia mówi, że wszyscy zgrzeszyli. (L. Do Rzymian 3:23) Sprawiedliwy Bóg ukarał nas poprzez oddziele­nie od swego oblicza. Dla nas oznacza to potrójną śmierć: duchową – zerwanie kontaktu z Bogiem; psychiczną – utratę poczucia bezpieczeństwa, własnej wartości i sensu życia oraz fizyczną ­- śmierć ciała. Jezus, który grzechu nie popełnił (1L. Do  Koryntian 5:21), umarł za nas wszystkich, aby nas przywieść do Boga. (1 L. Piotra 3:18) Kiedy uwierzysz(-łeś), że Jezus umarł na krzyżu za twoje grzechy, zostaniesz(-łeś), zbawiony od kary za grzechy i pojednany z Bogiem. (L. Do Rzymian 5:1) Kto nie przyjmuje tego, co uczynił Chrystus, sam będzie musiał ponieść swoją karę – wiecz­ne oddzielenie od Boga.

Kto uwierzył w Chrystusa ma życie wiecz­ne (Ew. Jana 5:24) i powinien o tym wiedzieć: „A takie jest to świadectwo, że życie wieczne dał nam Bóg, a życie to jest w Synu jego. Kto ma Syna, ma życie; kto nie ma Syna Bożego, nie ma życia. To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne”. (1 L. Jana 5:11-13) Upamiętanie i nawrócenie się do Jezusa Pismo Święte nazywa „narodzeniem się na no­wo, z Ducha” (Ew. Jana 3:5), gdyż przez ten akt człowiek odnawia relację z Bogiem, którą utracił na sku­tek grzechu.

2. Zbawienie od panowania i skutków grzechu ­ – uświęcenie. Chrystus, po swoim zmartwychwstaniu po­szedł do nieba (Dz. Apostolskie 1:6-11), „…aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga”. (L. Do Hebrajczyków 9:24) Nikt z tych, którzy umarli nie może wstawiać się za nami. Każdy ze „świętych” był grzeszni­kiem , za którym wstawiał się Chrystus. Biblia wymienia jeszcze tylko jednego, który się wsta­wia za nami – Ducha Świętego. (L. Do Rzymian 8:26).W całym wszechświecie tylko dwie Boskie Istoty mają prawo „wstawiać się za nami” przed Bogiem-Ojcem Świętym; Jezus Chrystus oraz Duch Święty.

Chrystus zbawił nas nie tylko od kary za grzechy. Obecnie zbawia nas przez łaskę od panowania grzechu w nas i nad nami. (L. Do Rzymian 6:14) Jest to nieustanny proces wybawiania nas od zła, które jest w nas i ochraniania ode złego, które jest poza nami (szatan i świat). W trakcie tego procesu nastę­puje „…odnowienie umysłu…”, tj. taka przemiana naszej psychiki (od gr. „psyche” – dusza), że nasz charakter staje się podobny do charakteru Jezusa Chrystusa. (L. Do Rzymian 12:2, L. Do Efezjan 4:17, 22-24 oraz 25-32, L. Do Filipian 2:5-11) Aby proces ten był możliwy, konieczne są: modlitwa – zwracanie się własnymi słowami do Boga i poznawanie Słowa Bożego. „Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi od Boga”. (Ew. Mateusza 4:4) Przez Słowo Bóg chce mówić do ciebie. Słowo służy jako skuteczny miecz w walce przeciwko pokusom i szatanowi. (L. Do Efezjan 6:18; Psalm 119:9) Pan Jezus odpierał pokusy szatana Słowem Bożym (Ew. Mateusza 4:1-11). Słowo Chrystusa ma „…mieszkać w nas obficie…” (List Do Kolosan 3:16) i mamy w tym Słowie trwać (Ew. Jana 8:31).

Ktoś może zapytać: a po co to wszystko? Czemu mnie ma to wszystko obchodzić? Do czego to wszystko potrzebne? Przede wszystkim wieczność w oddzieleniu od Boga jest straszną perspektywą. Z Bożej świętej łaski oraz przyjmując Jego zbawienie wieczność wyznawców Chrystusa będzie wyglądać zupełnie inaczej. Wiele Chrześcijan nie zauważa, że po „porwaniu kościoła” Chrystus przychodzi na ziemię z wcześniej porwanym kościołem – „oblubienicą” w pewnym celu, tj. aby wraz z nią sprawować rządy na ziemi podczas 1000-letniego królestwa. „Dobre uczynki”, do których jesteśmy powołani będą podstawą do określenia funkcji w nadchodzącym, 1000-letnim królestwie. Bóg przeznaczył nas do swego Królestwa. Nasze życie na ziemi jest szkołą, gdzie Bóg przygotowuje nas do wieczności. Jeśli mamy kontakt duchowy z Bogiem poprzez narodzenie się na nowo i pozwalamy Mu na przekształcanie naszej psychiki lub inaczej przez odnawianie umysłu, wtedy możemy powtórzyć za apostołem Pawłem: „Wyrwie mnie Pan ze wszystkiego złego i zachowa dla Kró­lestwa swego niebieskiego”. (1L. Do Tymoteusza 4:16).

Teraźniejszy aspekt zbawienia mówi o tym, że Bóg wybawia nas od złego i poddaje nas doświadczeniom, poprzez które przekształca naszą osobowość. W ten sposób uczymy się realizować wszystkie nasze potrzeby poprzez relację z Bogiem (1L. do Koryntian 1:9). Tylko w Chrystu­sie możemy mieć poczucie bezpieczeństwa. On nas kocha i nic nie odłączy nas od Jego miłości. (L. do Rzymian 8:39) On daje nam pewność życia wiecznego (1L.  Jana 5:13),  On daje nam sens życia, akceptuje nas takimi jakimi jesteśmy. On nigdy nas nie opuści, jeśli nawet zostalibyśmy opuszczeni przez wszystkich. (Psalm 27:10) On się o nas trosz­czy (Ew. Mateusza 6:33; 1L. Piotra 5:7; Filemona. 4:6), On uzdalnia nas do oddziaływania na ludzi i świat poprzez modlitwę (1L. Do Tymoteusza. 2:1-5, Ew. Marka 11:22-24 oraz Ew. Jana 14:13). Istota tego co czynimy nie leży jednak w skuteczności oddziaływania na otoczenie, które przemija, ale w kształtowaniu w nas charakteru Jezusa, który ma wieczną wartość. (1L. do Koryntian 4:16-17)

Gdy źródłem wszystkich naszych potrzeb staje się Bóg, wtedy możemy prawdziwie słu­żyć ludziom, którzy potrzebują tego samego. Możemy wyjść naprzeciw ich potrzebom i wskazać im prawdziwe źródło miłości, przebaczenia i akceptacji – żywego Boga, Ojca Świętego. W chwili śmierci nasz duch – osobowość Chrystusa w nas, idzie bezpośrednio do Boga. (Filemona. 1:23 oraz 2L. do Koryntian 5:8). Dotyczy to tylko chrześ­cijan. Jeśli ktoś za swego życia nie pojednał się z Bogiem, wtedy nie pomogą mu żadne praktyki religijne, jego krewnych bądź narodu. Na zawsze będzie oddzielony od Boga.

Zbawienie od obecności grzechu ­ – uwielbienie. Dopełnieniem planu zbawienia, który Bóg realizuje względem tych, którzy się upamiętali (Dz. Apostolskie 2:38) i przyjęli Jezusa, będzie obdarzenie ich nowymi ciałami, podobnymi do uwielbionego ciała Jezusa, jakie miał po zmartwych­wstaniu. (List Do Filipian 3:20-21) Ciało to będzie zba­wione od skażenia grzechem. „Albowiem to, co skażone, musi się przyoblec w to, co nieskażone, a to co śmiertelne, musi się przyoblec w nieśmiertel­ność”. (1L. do Koryntian 15:51-58) Nastąpi to w chwili, kiedy Chrystus przyjdzie, aby zabrać lub bardziej obrazowo: porwać z ziemi swój Kościół, czyli wszystkich tych, którzy za­wierzyli swe życie Jezusowi. „Gdyż sam Pan … zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, potem my, którzy pozostaniemy przy życiu [w chwili przyjścia Chrystusa] razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie z Pa­nem; i tak zawsze będziemy z Panem”. (1L. Do Tesaloniczan 4,13-18). Kiedy Kościół zostanie zabrany do nieba, na ziemi pozostaną ludzie, na których Bóg wyleje plagi opisane w księdze Apokalipsy. (Rozdziały 6-19 Apokalipsy Jana) Okres ten jest nazwany „Wielkim Uciskiem”. Po tym okresie Chrystus powróci na ziemię, aby dokonać sądu nad wszystkimi narodami (Ew. Mateusza 25:31-46), a następnie ustanowić 1000­-letnie Królestwo. (Dz. Apostolskie. 20:41)

ZBAWIENIE JEST DAREM. Zbawienie jest darem łaski Bożej (L. Do Efezjan 2:8). Nie możemy sobie na nie zasłużyć (L. Do Efezjan 2:9). Jednakże Bóg przeznaczył nas do dobrych uczynków (L. Do Efezjan 2:10). Za te uczynki, za owoc swego życia, każdy wierzący otrzyma w niebie zapłatę i pochwałę od Boga (1L. do Koryntian 3:14, 4:5; 2L. do Koryntian 5:10 oraz Ew. Mateusza 10:42). Jezus mówi: „Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, aby oddać każdemu według jego uczynku”. (Dz. Apostolskie 22:12). Jednak zbawienie nie jest nagrodą – jest darem! Czy chcesz mieć żywot wieczny z Chrystusem i otrzymać od niego zapłatę? Przyjmij to, co On ci oferuje – pełne zbawienie. Módl się i proś Boga, aby przebaczył ci wszystkie twoje grzechy i stał się Panem twego życia. Możemy mieć tę pewność, że Bóg, który rozpoczął w nas dobre dzieło, objawił nam cel śmierci Chrystusa na krzyżu i zbawił nas od kary za grzechy. Będzie je też pełnił, zbawiał nas ode złego i kształtował w nas charakter Chrystusa, aż do dnia porwania Kościoła.

Podsumowując, pełne zbawienie posiada trzy aspekty: USPRAWIEDLIWIENIE przed Bogiem dzięki przyjęciu ofiary Chrystusa; UŚWIĘCENIE, czyli ­przekształcanie naszego charakteru na podo­bieństwo Chrystusa oraz UWOLNIENIE nas od obecności grzechu i obdarzenie nas nowym, nieśmiertelnym i nieskazitelnym ciałem.

Gdy takiego nowego narodzenia z Ducha doznałeś, możesz mieć pewność dokąd zmierzasz i czego oczekujesz. A wszyscy oczekujemy przyjścia Króla-Królów i Pana Panów, Jezusa Chrystusa, który powiedział: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem”. (Ew. Jana 14:1-3)

Jezus Chrystus JEST BOGIEM i na pewno wie, co mówi niezależnie od teologii powstających w ostatnich kilku stuleciach. Dlatego na podstawie tych słów Jezusa i wielu innych potwierdzających proroctw Starego i Nowego Testamentu Pisma Świętego oczekujemy porwania kościoła, które może nastąpić w każdej chwili. Jezus obiecał powrócić i zabrać w mgnieniu oka swój kościół – ciebie i mnie. Miłujący Bóg ma również powód by „porwać kościół”, cytuję: „Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”. (Ew. Łukasza 21:36) I to jest największa nadzieja wielu Chrześcijan – społeczność z Bogiem w wieczności…