Na szczycie Góry Synaj Bóg dał Mojżeszowi daty i szczegóły obrzędów siedmiu Świąt Pańskich. Są to:

1. Święto Wyjścia (ang. Passover),

2. Święto Przaśników lub inaczej Święto Nie Kwaszonego Chleba (ang. Unlevened Bread),

3. Święta Pierwocin (ang. First Fruits),

4. Zielone Świątki (ang. Pentecostal),

5. Święto Trąb (ang. Trumpets),

6. Święto Pokuty (ang. Atonement) oraz

7. Święta Szałasów (ang. Tabernacles).

Hebrajskim słowem określającym te uroczystości jest מוֹעֵד, (môʿēd – H4150), co możemy przetłumaczyć jako: wyznaczony czas i miejsce spotkania z Bogiem. Wyliczone wyżej Boże Święta spełniają się w osobie Jezusa oraz na Niego wskazują. Święta te są zorganizowane w dwu sezonach:

1. Święta Wiosenne (pierwsze cztery) oraz

2. Święta Jesienne (pozostałe trzy).

Jezus był ukrzyżowany w dniu Święta Wyjścia. Był pochowany podczas Święta Przaśników oraz zmartwychwstał w czasie Święta Pierwocin. W dniu Zielonych Świąt (50 dni po Jego zmartwychwstaniu) nastąpił pierwszy chrzest Duchem Świętym. Od czasu Wniebowstąpienia do dzisiaj nasza cywilizacja egzystuje w okresie pomiędzy Świętami Wiosennymi a Jesiennymi. Czas ten, który rozciąga się przez ponad 2000 lat, reprezentuje okres letni. Jest to Czas Kościoła lub inaczej Czas Łaski, w którym Bóg powołuje z każdej generacji wierzących, zanim przyjdzie okres Jesiennych Świąt.

Trzy Jesienne Święta będą wypełnione w czasie Powtórnego Przyjścia Chrystusa. Pierwszym z nich jest Święto Trąb. Jest wśród wielu Chrześcijan głębokie przekonanie, że właśnie podczas takiego święta może nastąpić oczekiwane Porwanie Kościoła. W czasie drugiego z Jesiennych Świąt, w Dniu Pokuty spodziewane jest Powtórne Przyjście Chrystusa. Święto Szałasów reprezentuje okres Królestwa Pańskiego. Jedni przypuszczają, że chodzi tu o 1000-letnie królestwo Chrystusa na ziemi, inni twierdzą, że jest to ostateczne Królestwo Boga w wieczności (po upływie 1000-letniego Królestwa Chrystusa oraz po Sądzie Ostatecznym).

Jest bardzo ważne spostrzeżenie, że święta te do kogoś należą. Pismo Święte mówi: „Przemówił Pan do Mojżesza tymi słowy: ‘Mów do synów izraelskich i tak im powiedz: Te są uroczystości świąteczne PANA, w które będziecie zwoływać święte zgromadzenia. Są to MOJE święta…’”. (Ks. Kapłańska 23:1-20) A więc to nie są święta żydowskie ani święta obecnego państwa Izraela. Bóg wyraźnie stwierdza: „…są to MOJE święta…”. Myśląc o świętach i świętowaniu jest dla nas normalne, że kojarzymy je sobie z pożywieniem. Jednak słowa użyte w tym cytacie nie mają nic wspólnego z biesiadą. Hebrajskie słowo מוֹעֵד, (môʿēd) – cytowane wyżej – oznacza wyznaczone spotkanie w specyficznym czasie. Spotkanie, które nie zmienia się w biegu historii. Jest to bardzo ważne, ponieważ jest tu mowa o spotkaniu, które ma się odbyć za zgodą zainteresowanych stron. Jest to tak ważne, jak zgoda narzeczonych co do miejsca i czasu ślubu, gdzie obydwoje będą obecni. Jeśli jedna z tych osób się nie pojawi, druga nie będzie szczęśliwa…

Inne hebrajskie słowo: קָרָא, (qārāʾ) wskazuje na obowiązek głoszenia lub obwieszczania wszystkim, którzy są wezwani, np. na wesele. Znaczenie tego słowa jest podkreślone w przypowieści Jezusa: „Królestwo Niebios jest podobne do pewnego króla, który sprawił wesele swemu synowi. Posłał [on] swe sługi, aby wezwali zaproszonych na wesele, ale oni nie chcieli przyjść…”. (Ew. Mateusza 22:2-3) Kto nie chciałby być uczestnikiem na weselu z Mesjaszem? A jednak קָרָא (zaproszeni lub wezwani) nie chcieli przyjść…

W dalszej części tej samej przypowieści czytamy: „…[król] posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: ‘Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!’ Lecz oni to zlekceważyli i poszli – jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy [ich], pozabijali…”. (Ew. Mateusza 22:4-6) Zaproszeni goście nie tylko zlekceważyli, ale wręcz wykazali wrogość przeciwko królowi i jego sługom. Dzisiejszy kościół (w szerokim znaczeniu tego słowa) zdaje się lekceważyć święta wyznaczone przez samego Boga. Wiele wierzących, zwłaszcza wielkich kościołów nie tylko nie zna znaczenia tych świąt, ale nawet nie pamięta, lub nie wie o ich istnieniu. Nie chodzi tu o powrót do legalizmu. Pamiętajmy, że Bóg do dzisiaj podtrzymuje swe zaproszenie. W czwartym wersecie cytowanego tekstu hebrajskie słowo: מִקְרָא, (miqrāʾ – H4744) wskazuje, że Bóg wszystko przygotował. Innym znaczeniem tego słowa jest, że opisywane święta są jakby próbą generalną przed końcowym, przepowiedzianym faktem lub wydarzeniem, które ma nastąpić w przyszłości. Dlatego siedem Bożych Świąt jest również znakiem dla ludzkości.

Podobnie Bóg traktuje stworzone przez siebie słońce i księżyc: „…niech powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy i były znakami dla oznaczania pór, dni i lat”. (Ks. Rodzaju 1:14) Również i w tym wersecie słowo מוֹעֵד, (môʿēd) jest użyte i oznacza, że te dwa ciała niebieskie nie zostały stworzone tylko dla określenia dni i lat. W polskim tłumaczeniu słowa „pory” mieści się również pojęcie czasów wyznaczonych przez Boga. Takim wyznaczonym czasem jest nie tylko rok, epoka, ale i czas spotkania (Porwania Kościoła), pora Czasów Ostatecznych, pora 1000-letniego Królestwa Chrystusa na ziemi, pora Sądu Ostatecznego oraz wieczności. Czas wydarzeń i pór, które są jeszcze przed nami.

Jest znamienne, że wyznaczone przez Boga święta były przekazane Mojżeszowi tysiące lat temu i były obchodzone przez Naród Wybrany, który przez całe tysiąclecia nie rozumiał ostatecznego ich znaczenia. Wiążą się one bezpośrednio z osobą Jezusa Chrystusa, który przyszedł na świat jako dziecko, nauczał, był ukrzyżowany i zmartwychwstał. Jezusa, który odszedł do Boga-Ojca, by przygotować nam mieszkanie. Jezusa, który wezwie swoją oblubienicę – Kościół. To może się stać w każdej chwili. Otwarte jest pytanie: czy jesteś gotowy na to spotkanie?